وحدت مليت و مذهب در سياست خارجي ايران - word (..doc) - عمران -

قسمتی از متن :

‏2

‏وحدت مليت و مذهب در سياست خارجي ايران

‏ 

‏     ‏ هنگامي كه وارد ايران مي‎‏شوم، احساس مي‎‏كنم آسمان و زمين به هم متصلند.

‏هانري كوربن

‏مقدمه:

‏    ‏ بلافاصله پس از پيروزي انقلاب اسلامي، بحث‎‏ها در خصوص نحوه ارتباط منافع ملي با تعهدات ديني ‏–‏ انقلابي نظام جمهوري اسلامي آغاز گرديد، بحثي كه زمان به زمان بر شدت و التهاب آن افزوده مي‎‏شد. اينك كه پس از بيست و چند سال نگاهي به گذشته مي‎‏افكنيم، اين صرافت به فرد دست مي‎‏دهد كه دوگانگي مذكور تاكنون نيرو، وقت، هزينه و حساسيت‎‏هاي زيادي را در كشور مصروف خود نموده و اين روند همچنان ادامه دارد. تداوم اين روند بدان معناست كه هنوز اجماعي كلي ميان اهل نظر دربارة دوگانگي مذكور پديد نيامده است. در تمام اين مدت، در ميانة مجادلات قلمي و بحث‎‏ها، يك خط اصلي در تلاش‎‏هاي فكري آن بوده است كه به جاي تأكيد يك سويه بر اين يا آن مقوله، گونه‎‏اي رابطة تأييد و آشتي متقابل بين اسلاميت و ايرانيت در سياست خارجي كشور برقرار شود. اين كوشش‎‏ها چنانكه آشكار است ‏–‏ در آخرين تحليل، شايد به دليل ضعف يا فقدان سنت تفكر فلسفي در ايران ‏–‏ به موفقيت نينجاميده است. اما به هر حال، كوشش‎‏هايي از اين دست، نظر به اهميت عملي و نظري فوق‎‏العادة موضوع، نبايد متوقف شود.

‏    ‏ هدف مقاله حاضر، طرح و تقويت رابطه اين هماني يا وحدت، و نه حتي نزديكي، بين منافع مذهب تشيع و منافع ملي ايران است؛ يعني اين نظريه كه در واقعيت زندگي جمعي ما، هر آنچه كه ايراني است، در عمق خود، شيعي است و بخش عمده‎‏اي از همه آنچه كه شيعي است، ايراني است. به بيان ديگر، اين گزارش شرحي بر نظريه معروف مدرس است كه بر اين هماني ”سياست ما“ و ”ديانت ما“ تأكيد مي

‏2

‎‏ورزيد.

‏ 

‏1- در انتقاد از رهيافت تمايزگرا

‏    ‏ در گام اول بايد بر تناقض ظاهري (پارادوكس) مشهوري كه مي‎‏تواند بر سر راه تصور وحدت، حالت استبعاد و امتناع ذهني ايجاد نمايد، فايق آمد: اين فكر كه تشيع وايران ماهيت‎‏هاي متمايزي دارند و مثلاً اينكه يكي واقعيت و ديگري اعتقاد است يا آن كه يكي خاص است و ديگري عام، يا يكي موضوع وحدت است (ايران) و ديگري موضوع اختلاف و تفرقه (تشيع)، برغم درستي خود، راهبردي است كه رهگشايي و توضيح‎‏دهندگي محدودي دارد و حتي گاه مي‎‏تواند گمراه كننده باشد، زيرا مي‎‏تواند ديدگان را بر واقعيت تماس‎‏هاي ژرف، همه جانبه و تنگاتنگ ميان اين دو و ايجاباتي كه از اين تنگاتنگي بر مي‎‏خيزد، آن هم درست در زماني كه ممكن است به درك اين وحدت نياز داشته باشيم، فرو بندد. اما برخلاف اين گمان رايج، خانم نيكي كدي مي‎‏گويد: ”در طول پانصد سال گذشته نمودهاي ملي ايران در عين حال نمودهايي ديني بوده‎‏اند.[1]‏“ اصولاً ”بر پاية داده‎‏هاي واقعي، مليت ايراني هيچگاه با ديانت و اعتقادات مذهبي مردم در تضاد نبوده است. با آنكه آنها دو واقعيت مجزاي اجتماعي ‏–‏ اعتقادي هستند، اما هيچ گاه منفك از يكديگر و در تقابل با هم قرار نداشته‎‏اند“[2]‏، آنها منافع متعارضي نيز نداشتند و گويي از منطق فرهنگي واحدي پيروي مي‎‏كردند. اين امر نشان‎‏دهندة وجود بستر يگانه‎‏اي براي فرهنگ ديني و عمل سياسي است. بر اين اساس، يعني براساس وحدت دين و مليت در ايران، نهايتاً نظريه وحدت دين و دولت تقويت مي‎‏گردد. زيرا اولي، نهايتاً زمينه‎‏ساز تشكيل دومي است. وحدت عناصر سازندة جهان ايراني (دولت، مليت و دين)، تا زمان ورود ايران به دورة جديد، همواره بدون گسست‎‏هاي جدي در استمرار بود.

تصاویری از چند صفحه نخست فایل :

توجه فرمایید بدلیل تهیه ی تصویر با نرم افزار های خارجی متن نمایش داده شده در تصاویر ممکن است دارای اشکالاتی در نمایش برخی حروف باشد که در فایل اصلی بدون مشکل است