با هزینه ای اندکی شما میتونید فایل (29ED0~1) را تهیه کنید.

قسمتی از متن :

‏بردباري براي مسيحيان مسئله‏ ‏اي بسيار دشوارتر بود. از نظر ايشان، ‏يهوديت مقدمه يا طليعه دين خودشان و مسيحيت تحقق وعده‏ ‏هايي است كه خداوند به ‏يهوديان داده است. يهوديان اين عقيده را رد مي‏ ‏كردند و اين امر مخالفت آنان با بعضي ‏از اصول محوري آيين مسيحي تلقي مي‏ ‏شد. بردباري در بين شاخه‏ ‏هاي مختلف مسيحيت مآلاً ‏مشكلي حتي بزرگ‏ ‏تر از آب درآمد. بديهي است كه عنصر خارجي آسان‏ ‏تر تحمل مي‏ ‏شود تا ‏دگرانديش داخلي. مرتد به مراتب خطرناك‏ ‏تر از ملحد است. اثر معروف فيلسوف انگليسي ‏جان لاك زير عنوان «نامه‏ ‏اي درباره بردباري» كه در اواخر سده هفدهم نوشته شد، ‏درخواستي است براي بردباري ديني كه در آن زمان هنوز فكري نسبتاً جديد بود. او نوشت: «‏نه مشرك، نه مسلمان، نه يهودي هيچ يك نبايد به علت دين خود از حقوق مدني كشور ‏محروم شود.» ولي اگر دقت كنيم، يكي در اين ميان از فهرست حذف شده و آن، كاتوليك ‏است.

‏تفاوت روشن است. در نظر لاك و هم‏ ‏روزگارانش، مشرك و مسلمان و يهودي ‏براي مذهب رسمي انگلستان خطري ايجاد نمي‏ ‏كردند _ اما كاتوليك خطرناك بود. كاتوليك ‏مي‏ ‏خواست مذهب پروتستان را براندازد و انگلستان را كاتوليك كند و، به قول ‏رديه‏ ‏نويسان پروتستان در آن روزگار، يوغ اطاعت از فرمانروايي بيگانه _ يعني البته ‏پاپ در رم _ را برگردن آن كشور بنهد.

‏مسلمانان عموماً در جوامع خويش نسبت به ‏تنوع و تعدد بردبارتر بودند و حتي حديثي قديمي را شاهد مي‏ ‏آوردند كه اختلاف، رحمت ‏خداوند است. مفهوم ارتداد _ به تعبير مسيحي عقيده نادرستي كه مراجع رسمي مذهبي آن ‏را به اين عنوان بشناسند و محكوم كنند _ در اسلام كلاسيك جايي نداشت. انحراف و ‏اختلاف به جز در موارد نادر، فقط هنگامي هدف تعقيب و آزار قرار مي‏ ‏گرفت كه نظم ‏موجود را با خطر جدي مواجه كند. اصولاً خود اين تصور كه مرجعي رسمي داراي اين ‏اختيار وجود داشته باشد كه درباره مسائل ايماني قضاوت كند و حكم دهد، با انديشه و

‏عمل اسلام سنتي بيگانه بود _ ولي اكنون ديگر آن چنان بيگانه نيست.

‏يكي از ‏پيامدهاي همانندي سابقه و نگرش بين مسيحيت و اسلام، تعارض دراز ميان دو تمدني بوده ‏است كه هويت خود را از آنها گرفته‏ ‏اند. وقتي آن دو دين در حوزه مديترانه به يكديگر ‏رسيدند، چون هر دو مدعي بودند كه واپسين وحي الاهي به آنها رسيده است، معارضه ‏پرهيزناپذير بود _ معارضه‏ ‏اي كمابيش مداوم كه طي آن، نخستين هجوم عربان دامنه اسلام ‏را با كشورگشايي به سوريه و فلسطين و مصر و شمال آفريقا و لااقل تا مدتي به جنوب ‏اروپا رسانيد كه همه در آن عصر جزء سرزمين‏ ‏هاي مسيحي بودند؛ بعد تاتارها اسلام را ‏به روسيه و اروپاي شرقي بردند و سپس ترك‏ ‏ها به بالكان. به هر يك از اين پيشروي‏ ‏ها، ‏مسيحيت پاسخي شديد داد: بيرون راندن عرب‏ ‏ها از اسپانيا، جنگ‏ ‏هاي صليبي در نواحي شرق ‏مديترانه، شكستن آنچه روس‏ ‏ها در تاريخ خود آن را يوغ تاتار مي‏ ‏نامند، و سرانجام ‏حمله متقابل عظيم اروپا به سرزمين‏ ‏هاي اسلامي كه معمولاً امپرياليسم خوانده ‏مي‏ ‏شود.

‏با اين همه، در طول اين دوره دراز معارضه و جهاد و جنگ صليبي و ‏تسخير و بازپس‏ ‏گيري، مسيحيت و اسلام همواره رشته ارتباط را نگه داشتند، زيرا هر دو ‏در اساس ادياني از نوع واحد بودند. مي‏ ‏توانستند با يكديگر بحث كنند، مناقشه كنند، ‏مناظره كنند. حتي فرياد خشم يكديگر را درك مي‏ ‏كردند. وقتي هر يك مي‏ ‏گفت: «تو كافري ‏و در آتش جهنم‏ ‏ خواهي سوخت»، ديگري دقيقاً مي‏ ‏فهميد كه او چه مي‏ ‏گويد، زيرا مقصود ‏هر دو يكي بود. (بهشتشان ويژگي‏ ‏هاي متفاوت دارد، ولي دوزخشان عمدتاً يكي است.) ولي ‏به گوش يك هندو يا بودايي يا كنفوسيوسي چنين ادعاها و اتهام‏ ‏ها تقريباً يا كلاً ‏بي‏ ‏معناست.نحوه‏ ‏اي كه مسيحيان و مسلمانان به يكديگر مي‏ ‏نگريستند و يكديگر را مطالعه ‏مي‏ ‏كردند، در مورد هر يك با ديگري تفاوت فاحش داشت. اين امر دست‏ ‏كم از جهاتي معلول

تصاویری از چند صفحه نخست فایل :

توجه فرمایید بدلیل تهیه ی تصویر با نرم افزار های خارجی متن نمایش داده شده در تصاویر ممکن است دارای اشکالاتی در نمایش برخی حروف باشد که در فایل اصلی بدون مشکل است