شما بازدید کنند محترم میتوانید با هزینه ی اندکی فایل (روانشناسی ورزش قهرمانی 11 ص) را تهیه فرمایید.

قسمتی از متن :

‏2

‏روان‎‏شناسي ورزش‏ قهرمانی

‏ قبل از اولين مسابقه مشت زني سنگين وزن بين محمد علي كلي و كن نورتون در سال 1973،‌ نورتون يك هيپنوتيزم كننده حرفه‎‏اي را استخدام كرد تا به او در بهبود اعتماد به نفس و اضطرابش كمك كند. او مسابقه را به طرز جالبي برد و هيپنوتيزم را به عنوان يكي از راهبردهاي مؤثر مطرح كرد.

‏ روان‎‏شناسي ورزشي علمي است كه اصول روان‎‏شناسي را در حيطه‎‏ي ورزش به كار مي‎‏گيرد. موضوع بسيار جالبي دارد چون هم باعث افزايش كارآيي ورزشي و هم بهبود وضعيت رواني - اجتماعي فرد مي‎‏شود. قدمت آنرا از نظر كلي چند هزار سال (بقراط؟!) و از نظر علم امروز به كمي بيش از يك قرن نسبت مي‎‏دهند. از نظر موضوع شايد بتوان آنرا به دو حيطه‎‏ي تربيتي و باليني تقسيم نمود. روان‎‏شناسي تربيتي ورزشي به مقوله‎‏ي افزايش كارآيي فرد و كسب آمادگي رواني (مثلاً آموزش برخي مهارتهاي رواني از جمله تمرين ذهني) بطور اعم پرداخته و روان‎‏شناسي باليني ورزشي به ورزش كاري كه دچار آسيب جسمي يا رواني شده از ديد روان‎‏شناسي نگاه مي‎‏كند، البته اين گروه‎‏بندي مقبوليت عام ندارد. آنچه مسلم است كسب آمادگي رواني، حفظ آن و سپس افزايش كارآيي بيشترين دل‎‏مشغولي روان‎‏شناسي ورزشي از ابتدا تا امروز بوده است.

‏ متأسفانه عليرغم وجود تحقيقات نسبتاً گسترده در اين حيطه، تعداد كتب روان‎‏شناسي ورزشي از تعداد انگشتان يك دست تجاوز نمي‎‏كند (حداقل تا جايي كه بنده تحقيق كرده‎‏ام) و اين فقر در متون مطالعه در اين زمينه را تا حدي آسان جلوه مي‎‏دهد اما مشكل وقتي رخ مي‎‏نمايد كه مي‎‏خواهيم آنچه را روي كاغذ آمده در عمل محك بزنيم، آنجاست كه عمق كاستي‎‏ها خود را نشان مي‎‏دهند. سالها همه از روان‎‏شناسي ورزشي اين انتظار را داشتند تا راهي ساده و نسبتاً فوري براي ايجاد يا ارتقاء چيزي به نام «انگيزه» پيدا كند. انگيزه به دليل عدم شناخت اساسي و فقر پژوهشي چيزي ذاتي تصور مي‎‏شد كه انسان‎‏ها يا آن را دارند، يا ندارند. برخي فكر مي‎‏كردند انگيزه را مي‎‏توان مثل آدامس بين ديگران پخش كرد و دنبال يافتن دستور تهيه‎‏ي آن بودند. تمام اينها به اين دليل ‏بود كه تنها مقوله روان

‏3

‎‏شناسي مطرح در ورزش «انگيزه» تصور مي‎‏شد. يعني ورزشكار موفق عبارت بود از آمادگي جسماني + انگيزه. ولي همين مطلب انگيزه‎‏اي شد براي تحقيق تا امروز كه همه مي‎‏دانيم روان‎‏شناسي ورزشي از چيزي غير از اصول روان‎‏شناسي تبعيت نمي‎‏كند و فقط با يك نگرش پايه و اصولي مي‎‏توان بدان پرداخت پس شايد اولين مطلبي را كه بايد مد نظر داشت «شخصيت»1 باشد.

‏ شخصيت ساختاري دارد كه تقريباً مورد قبول همه اهل فن قرار گرفته است. در مركز «هسته‎‏ي رواني» قرار دارد كه همان «من واقعي» فرد است و شامل تمامي خواسته‎‏ها، تمايلات، ارزشها و انگيزه‎‏هاي اوست.

‏ بخش دوم شخصيت كه پيرامون هسته را فرا گرفته پاسخ‎‏هاي بارز فرد است كه بطور معمول در موقعيت‎‏هاي مختلف از او سر مي‎‏زند. اغلب اين پاسخ‎‏ها شاخص خوبي براي شناخت هسته‎‏ي رواني هستند. سومين و سطحي‎‏ترين بخش «رفتارهاي مقتضي» (رفتارهايي كه بسته به موقعيت پيش آمده از فرد سر مي‎‏زنند، مثل اينكه شايد كسي تا به حال دچار تصادفات رانندگي نشده باشد و طبعاً رفتار او در چنين موقعيتي بر هيچكس معلوم نيست اما به محض اولين تصادف رفتار ويژه‎‎‏اي بروز مي‎‏كند) است. اين رفتارها به محيط و نحوه‎‏ي نگرش ما نسبت به آن وابسته هستند پس با تغيير اين دو، تغيير مي‎‏كنند. درباره‎‏ي شخصيت نظريات متعدد و متفاوتي وجود دارد كه مي‎‏توان ما بين آنها به نظريه‎‏ي فرويد (نظرية روان پويايي) اشاره كرد كه تا امروز بيش از ديگران مقبوليت دارد. از ديرباز تاكنون جهد عظيمي مبذول اين شده است كه بتوان با آزمون شخصتي افراد را ارزيابي كرد به‎‏ همين دليل آزمون‎‏هاي متعددي هم بوجود آمده‎‏اند. هر كدام از اين آزمون‎‏ها بر اساس يكي از نظريات شخصيت طراحي شده‎‏اند. اما حقيقتاً هيچكدام نمي‎‏توانند تمامي شخصيت يك نفر را مشخص نموده و نهايتاً در حد يك احتمال ارزش پيدا مي‎‏كنند. نهايتاً اين نكته باقي مي‎‏ماند كه ارتباط شخصيت و كارايي چگونه است. ما بين اهل فن اين ارتباط از خيلي كم تا خيلي زياد مورد قبول واقع شده است. ولي اكثريت اعتقاد دارند كه شخصيت، كارآيي را خيلي دقيق نه، ولي ‏پيش‎‏بيني مي‎‏كند. ديگر اينكه شخصيت قابل تغيير است و در طول زمان به همراهي آموزش و تمرين تغيير مي‎‏كند. پس اينجا نقش آموزش پر رنگ مي