نام فایل : تاريخچه-و-تكامل-بدنسازي-19-ص

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 14

حجم : 9 مگابایت

تاريخچه و تكامل بدنسازي
در اواخر قرن نوزدهم ، علاقه خاصي براي بدنسازي در مردم بوجود آمد و اين بدنسازي به معني اضافه كردن عضلات براي دفاع شخصي و بتا نبود ؛ بلكه منظور از آن بازگشت به اين ايده يونانيان بود كه با افزايش عضلات از بدن تجليل مي كردند. اين زماني بود كه بلند كردن سنگ به روشي سنتي جاي خود را ورزش مدرن وزنه برداري داد. در خلال پيشرفت اين ورزش ، فرهنگ هاي مختلف اين ورزش را براي مقاصد خاصي انجام مي دادند . در اروپا وزنه برداري براي سرگرمي توسط مردان قوي و حرفه أي بوجود آمد . شكل ظاهري و فيزيكي اين وزنه برداران براي تماشاچيان يا خود وزنه برداران زياد مهم نبود.
در سال هاي دهه 1920 ، 1930 ثابت شد كه سلامتي و رشد بدن به يكديگر نزديك و مربوط بوده و كاركردن با وزنه ، بهترين وسيله براي ازدياد حجم عضلات در كوتاه ترين زمان است . سطح دانش بدنسازي در آن زمان محدود بود ، اما بدنسازان آن موقع بيشتر بدن خود را با ستارگان نسل قبلي مقايسه مي كردند. در اين دهه زيادكردن نيرو توسط وزنه برداري مورد قبول واقع نشده بود و به وزنه برداري در آن موقع ورزشكار يا قهرمان نمي گفتند و ازدياد حجم عضلات در باشگاه را به جاي تمرين كردن در ورزش هاي ديگر تقلب مي دانستند.
در سال 1939 چيزهايي شروع به تغيير كردند . اتحاديه بدنسازان آماتور (
AAU
) مسابقات آقاي آمريكا را برگزار كرد . شركت كنندگان در اين مسابقات فقط بدنسازان نبودند بلكه از تمامي رشته هاي ورزشي مانند بوكسورها در آن شركت مي كردند و در هر لباسي اقدام به نمايش عضلات خود مي كردند. بعد ها بر اثر تأكيدي كه بر روي شكل ظاهري بدن شد ، بدنسازان از اين امتياز بهره بردند و فاصله خود را با ورزشكاران رشته هاي ديگر زياد كردند. كار كردن با وزنه شكل بدن را بيشتر از ورزش هاي ديگر تغيير مي داد.
بدنسازي در دهه هاي 1940 و 1950 ميلادي
برنده مسابقه آقاي آمريكا در سال 1945 كلارنس رراس بود كه مي توان گفت اولين قهرمان واقعي ورزش بدنسازي است. نوع بدن او امروزه روي صحنه مسابقات كمتر به چشم مي خورد . او داراي شانه هاي پهن عضلات پهن زير بغل ، كمر باريك و ساق پاها عضلات خوب شكم بود.
در اين هنگام تفاوت بين وزنه برداري بطور خاص براي بدست آوردن قدرت و تمرين با وزنه برداري متناسب كردن شكل بدن كاملاً مشخص شد . حالا شكل فيزيكي بدنسازان بر خلاف ديگر ورزش ها به نوع خاص خودش شناخته شد.
مجموعه اين موفقيت ها موقعي نمايان شد كه در سال 1997 ورزش بدنسازي توسط كميته بين المللي المپيك به رسميت شناخته شد و اين ورزش عضوي از كميته ورزش هاي آماتور گرديد. پيشرفت بدنسازي در دهه 1980 اتفاق افتاد . در اين دهه بدنسازي نه فقط به عنوان رقابت ورزشي ، بلكه بخاطر تأثيري كه بطوركلي روي فرهنگ و مردم گذاشت ، رشد شديدي كرد.
الفباي بدنسازي
بدنسازي به عنوان يك سيستم تمرين از مؤثرترين و مناسبترين راهها براي پرقدرت كردن و زياد كردن حجم عضلات مي باشد. بعضي ها فكر مي كنند كه بدنسازي فقط يك رقابت شديد است و ورزش نيست. يكي از دلايلي كه مردم بدنسازي را ورزش نمي دانند اين است كه آنها اين ورزش را با ورزشهايي كه با اندازه چقدر دور ، چقدر سريع ، چه ارتفاع و غيره و ورزشهايي كه با فرم (شيرجه رفتن ، ژيمناستيك ) آنها قضاوت مي شوند ، مقايسه مي كنند. بدنسازي ورزش فرم است و به جاي حركت دماي اندازه ، شكل تناسب ، جزئيات و كيفيت خود بدن ، با تمرينات مداوم در باشگاهها و بوسيله رژيم گرفتن و نمايش دادن بدن و گرفتن فيگوري سروكار دارد.
اگرچه بدنسازي هنوز بعنوان يك ورزش المپيكي شناخته نشده ، اما توسط جامعه ورزشكاران آماتور بين المللي پذيرفته شده و در بازيهاي آسيايي و پان آمريكن گنجانيده شده است.
تمرينات افزايش تدريجي استقامت :
هيكل يك بدنساز ايده آل بايد چيزي شبيه به اين شكل باشد : شانه ها پهن و به تدريج كه به پايين بدن مي آيد و به كمر مي رسد باريك مي شود ، پاها متناسب با بالا تنه تند.
ساختن تمام اين عضلات بايد روي اصول صحيح و با تمرينات افزايش تدريجي استقامت انجام گيرد. اما هر نوع تمرين با وزنه به ايجاد قدرت ختم نمي شود. شما بايد تمرين مناسب را با استفاده از تكنيك صحيح انجام دهيد تا يك پيغام مخصوص به سيستم هاي عصبي بدن شما فرستاده شود و بگويد چه چيزي را مي خواهيد به آن عادت كنيد. به اين اصل آموزش گفته مي شود و به همين دليل آموزش صحيح مهم مي باشد. ساختن عضلات در بدنسازي هم از همين اصل پيروي مي كند. عضلات به تحمل مقدار معيني فشار عادت دارند ، بخصوص بالابردن مقدار معيني وزنه با تحمل شدت فشار مشخص در هنگام تمرين كردن . وقتي كه شما مقدار وزنه را افزايش مي دهيد به شدتِ فشار روي عضلات اضافه مي كنيد ، عضلات بايد بزرگتر شوند تا بتوانند چنين فشاري را تحمل كنند. هم اين كه عضلات به تحمل چنين فشاري عادت كردند دوباره مقدار وزنه را در تمرينات خود بيشتر كنيد و به اين كار ادامه دهيد تا عضلات بزرگتر و قوي شوند . بعبارت ديگر شما بتدريج تقاضاي عضلات خود را افزايش مي دهيد.
استقامت در بدنسازي
اساساً دو نوع مختلفن استقامت وجود دارد : عضلاني و قلب و عروقي .
1ـ استقامت عضلاني : به قادر بون عضله به منقبض شدن به دفعات و استفاده از حداكثر تعداد رشته هاي عضله براي انجام تمرين گفته مي شود .
2ـ استقامت قلب و عروق : توانايي قلب ، ششها و سيستم گردش خون براي رساندن اكسيژن به عضلات است ، تا آنها بتوانند به تمرين ادامه دهند و ضايعات حاصل شده (اسيد لاكتيك) در اثر تمرين را از عضلات دور كنند. تمرينات سخت ، اسيد لاكتيك زيادي را در عضلاتي كه از آنها استفاده شده ايجاد مي كند . ضايعاتي كه در اثر منقبض شدن و ايجاد انرژي توليد مي شود. اگر قلب ، ششها و سيستم گردش خود اكسيژن لازم را براي آن ناحيه ايجاد كنند ، اسيد لاكتيك ايجاد شده دوباره در بدن تبديل به انرژي جديد مي شود ؛ در غير اينصورت ، ضايعات از منقبض شدن عضله جلوگيري كرده و باعث ايجاد خستگي كامل مي شود.
شناخت نوع بدن
يكي از روشهايي كه بدن انسان را روي شكلي كه دارند طبقه بندي مي كند روش سوماتو تايپ است كه در اين روش بدن انسان به سه گروه تقسيم مي شود.
اكتومورف : به بدنهايي گفته مي شود كه قسمت بالا تنه كوتاه دستها و پاها بلند ، كف دستها و انگشتان و كف پاها و انگشتان پا باريك و چربي بدن خيلي كم ، ناحيه سينه و شانه ها باريك و معمولاً عضلات باريك و دراز دارند.
مزومورف : به بدنهايي گفته مي شود كه سينه پهن و بزرگ ، بالا تنه بلند ، ساختمان عضلاني محكم و نيروي زياد دارند.
اندو مورف : ساختمان عضلاني نرم ، صورت گرد ، گردن كوتاه ، باسن پهن و چربي زياد دارند.
البته بدن هيچكس فقط از يك نوع نيست بلكه تركيبي از اين سه نوع است . اين سيستم طبقه بندي داراي 88 زير گروه مي باشد. هر گروه اصلي را از 1 تا 7 شماره گذاري كرده اند. و مثلاص براي مشخص كردن بدن يك شخص مي گويند كه بدن او اكتومورفيك(2) مزومورفيك (6) و اندومورفيك(5) مي باشد. حالا گروههايي كه عدد بيشتري دارند را در نظر مي گيريم كه در اين مثال ، مزومورفيك و اندومورفيك مي باشد و بدن اين شخص را اصطلاحاً اندومزومورفيك مي گويند يعني داراي بدن عضلاني و نسبتاً چاق است.
اگرچه اصول تمرينات بدنسازي براي همه سوماتو تايپ ها بكار مي رود ، اما بدن هركس پاسخ متفاوتي به تمرينات مي دهد و تمريني كه براي يك نوع بدن مؤثر است ممكن است براي نوع ديگر مفيد نباشد. هر نوع بدني مي تواند با تمرينات مناسب و تغذيه صحيح رشد كند ، اما هر كس بايد با روشي تمرين كند كه مناسب بدنش باشد.
برنامه تمرينات
اولين كاري كه بدنسازان در شروع با آن روبرو مي شوند ساختن توده هاي محكم عضله با وزن واقعي است نه عضله هاي پرچربي . كه اين امر با تمرينات سخت پايه و با استفاده از وزنه هاي سنگين با صرف هفته ها وقت انجام مي شود. چيزي كه در پايان اين مرحل بدست مي آورند اندازه و حجم زياد عضله است .
برنامه تمرينات به شرح زير است :
...